Lustrales La Gomera 2018

Ik heb me laten vertellen dat elk van de Canarische Eilanden een eigen beschermheilige heeft, die eens in de vijf jaar zijn of haar heiligdom verlaat en een rondreis maakt naar alle parochies op zijn of haar eiland. De feesten rondom deze gebeurtenissen worden de "Lustrales" genoemd.

En dit jaar zijn er Lustrales op La Gomera. Dit betekent dus anderhalve maand lang concerten, markten, een kermis, evenementen in klederdracht, optredens van komieken, kinder-karaoke, live TV uitzendingen en verfraaiing van de stadjes met kunstwerken, fruitbogen en sfeerverlichting.

Het hart van de Lustrales is de aankomst van de beschermheilige. In het geval van La Gomera is dit de Virgen de Guadalupe.

Deze Heilige Maagd deed San Sebastian, de hoofdstad van La Gomera, dit jaar aan op 8 oktober. En het bleek dat dit voor de eilandbewoners zo ongeveer de gebeurtenis aller gebeurtenissen is. De dagen voor de aankomst arriveerden er al meer mensen met de veerboten dan normaal waardoor er geen terrasstoel meer vrij was en de jachthaven was ineens vol. Tevens werden de toiletten, douches en wasmachineruimte van de haven afgesloten. Op de ochtend van de dag van aankomst was het hek volledig van de dam. Het gros van de boten van de lokale bewoners werd versierd, op de steigers van de jachthaven krioelde het van de groepen mensen die allemaal op bezoek gingen bij de jachten die in de dagen ervoor waren aangekomen, TV camera's en een podium van Television Canaria waren present op het plein en het strand voor een live-verslag en strand en wegen waren deels afgezet.

Een fotoverslag van de aankomst.

Het strand, dertig minuten voor de aankomst. De eerste mensen zijn al in het water en vermaken zich door water naar elkaar op te spatten onder het uitroepen van "Viva la Virgen de Guadalupe!"

Een marineschip dat de dag voor de intocht arriveerde, leidt de vloot van vissersbootjes en pleziervaartuigen die de kotter met de heilige maagd begeleid. Een stoot van de hoorn van het schip veroorzaakt een mengsel van vreugde en hysterie onder de mensen die in het water staan. "Viva la Virgen de Guadalupe!" wordt nu ook geroepen door honderden mensen op de wal. Dit blijft doorgaan. Veel van hen dragen identieke medaillons met daarop een afbeelding van de Virgen de Guadalupe. Twee rijen dansers in klederdracht tussen de dranghekken op het strand zijn al enige tijd aan het dansen onder begeleiding van ritmische, traditionele muziek.

De vloot van vissersbootjes en jachten die eerder de haven uitvoer, is grotendeels gearriveerd. De rijk versierde kotter achter in het midden van de foto vervoert het beeld.

Het beeld wordt overgeladen op een sloep omdat het water te ondiep wordt voor de kotter.

De enthousiaste menigte in het water zwemt de sloep tegemoet om het beeld in ontvangst te nemen. De bemanning van de sloep moet meerdere malen waarschuwen dat de sloep door het getrek kan omslaan.

In ondieper water lukt het eindelijk om het beeld aan de ongeduldige menigte te overhandigen.

Het beeld wordt aan land gebracht. Dit strand was dus 30 minuten eerder zo goed als leeg. Nu staan er zo'n tienduizend mensen op het strand en het plein.

Op het moment dat het beeld op het strand wordt neergezet, worden honderden duiven losgelaten.

Langzaam wordt de Maagd naar de kerk gebracht.

Alle foto's van die dag hier.

De avond van de volgende dag was er een groot vuurwerk waar ook de Heilige Maagd van kon meegenieten. Zij werd er speciaal voor naar het strand gebracht en kreeg een ereplaats om zo de (overigens zeer spectaculaire) vuurwerkshow ongehinderd te kunnen bekijken.

Ik leef nog.

Het is, zag ik, ongeveer tweeënhalve maand geleden dat ik het blog voor het laatst heb bijgewerkt, dus het is best wel tijd om weer eens iets van me te laten horen. De reden voor de verwaarlozing is simpel: ik ben de afgelopen maanden ontzettend lui geweest. Tweeënhalve maand heb ik geen moer uitgevoerd. Willemijn ligt nog steeds in La Gomera en zal daar nog wel een paar weken blijven liggen. Sja, wat kan ik zeggen: het bevalt hier gewoon ontzettend goed.

Het plan is om in oktober naar het zuiden (Dakar, Gambia en de Kaapverdische Eilanden) te gaan en in december opnieuw een poging te doen om de oceaan over te steken.

La Gomera.

La Gomera is zonder meer het mooiste van de Canarische eilanden die ik tot nu toe heb bezocht. Het is ook de eerste plaats waar ik wel zou willen wonen. De hoofdstad San Sebastian is niet groter dan drie wijken in een Nederlandse stad en charmant.

Doordat er geen vluchten vanuit Europa naar La Gomera gaan, zijn toeristen die het eiland willen bezoeken genoodzaakt om een lokale vlucht te boeken of de veerboot te nemen. Massa-toerisme is hierdoor niet aanwezig en voorzieningen voor toeristen op het eiland zijn beperkt. En dat is wel zo fijn, want ik heb het ondertussen wel gehad met de blokkendozen vol appartementen die het aangezicht van de kustlijn bevuilen, de juweliers, zonnebrillenkraampjes, hamburgertentjes en clubs die het gebrek aan uitstraling proberen te compenseren met luide 'muziek'.

San Sebastian is een stad die gesticht werd in de tweede helft van de 15e eeuw en oorspronkelijk slechts 3 gebouwen telde: de Torre del Conde, een toren die in vrijwel ongeschonden staat midden in het park staat, een simpele hoekwoning en de Iglesia de la Asuncion. Lopende door de straatjes keur je de woningen geen tweede blik waardig, tot je voor de simpele woning staat die ooit toebehoorde aan Christoffel Columbus en je je ineens realiseert dat vrijwel alle huisjes in die straatjes stammen uit de tijd dat die beste man er verbleef.

Het eiland telt een aantal 'rogues': enorme rotsen van hard vulkanisch materiaal die ver boven het omringende landschap uitsteken. Ze zijn monumenten voor de erosie die heeft plaatsgevonden gedurende de 14 miljoen jaar dat het eiland bestaat. Ooit waren de rogues begraven in de grond, maar de zachte vulkanische as in de valleien spoelde weg door regen en werd weggeblazen door wind waardoor ze blootgelegd werden.

Er zijn punten op het eiland van waaruit men op een heldere dag tegelijkertijd Tenerife, Grand Canaria, La Palma en El Hierro kan zien. Deze punten zijn echter niet te bereiken met een auto. Dit neemt niet weg dat het huren van een auto de beste manier is om naar het startpunt van de wandelpaden te gaan. Het netwerk van wandelpaden is groot, maar het terrein is ruw. De paden zijn dus niet geschikt voor iedereen.

Door de nabijheid van Tenerife is de acceleratiezone aan de oostkust van La Gomera heftiger dan de zones van de andere eilanden. Ik voer met windkracht 2 van Tenerife naar La Gomera en werd, na 3/4 van de afstand te hebben afgelegd, op iets meer dan 5 mijl uit de kust geconfronteerd met windkracht 7. De overgang is abrupt. Voor je zie je de grens van het gebied door de schuimkoppen op de golven en het moment dat je erin vaart gaat de wind binnen seconden van 5 naar 30 knopen.

Lookout point "Morro de Agando" on La Gomera island.

Het Mulagua reservoir.

Rotsformaties in het plaatsje Hermigua.

.

San Sebastian, de hoofdstad van La Gomera.

De Torre del Conde. Hoe dit destijds de stad moest verdedigen is mij een raadsel.

Ode aan Bob Ross.

Het Agana gebergte.

De noordoostelijke punt van Tenerife wordt in beslag genomen door het Agana gebergte en is zeer goed met de auto te bezoeken. Door de steilheid van het terrein zijn er nauwelijks wandelroutes. Het zuidelijke deel van het Agana gebergte is vanuit Santa Cruz goed te zien en wat opvalt is dat er altijd wel wolken boven hangen.

Vooral het noordelijke deel krijgt veel neerslag en is daarom dicht bebost. Op bepaalde plekken sijpelt het water van de rotswanden af en doet de begroeiing sterk denken aan Madeira.

Het Agana gebergte is schaars bewoond. Er zijn enkele kleine gehuchten waarvan Taganana de grootste is. Door de aanwezigheid van deze kleine plaatsjes rijdt er ook een busdienst en is een bezoek met de bus een goedkope optie. Nadeel is natuurlijk dat men niet op een van de vele parkeerhavens kan stoppen om het landschap te bewonderen. Het was hier dat ik ook weer eens hagedissen zag. Ik was ze nog niet eerder op de Canarische eilanden tegengekomen. Ze waren een stuk groter dan de exemplaren op Madeira.

.

.

.

.

.

.

Nationaal Park Teide en de Orotava Vallei.

Een aanzienlijk deel van Tenerife wordt in beslag genomen door het nationale park Teide en de gelijknamige vulkaan die het park domineert. Het park kent een grote afwisseling van landschappen. Er zijn lavavelden, vulkanische gebergten, glooiende hellingen die bedekt zijn met bloeiende planten, rotsformaties die doen denken aan Monument Valley in Arizona en natuurlijk de berg Teide.

Zelfstandig wandelen door het park is niet verboden, zoals in Timanfaya op Lanzarote. Men kan dus prima de auto op een parkeerhaven langs de kant van de weg zetten, over de vangrail stappen en het park verkennen. Stadsmensen die een eind van de weg vandaan lopen, zullen de overweldigende stilte zeker opmerken.

De berg Teide is met een kabelbaan te bezoeken, mar men mag slechts een uur bij het station aan de top verblijven. Voor een bezoek aan de krater moet van te voren een gratis vergunning worden aangevraagd en de verwerking ervan kan weken duren. Ik heb de top daarom niet bezocht. Op foto's die er door anderen zijn genomen blijkt dat er niet zo heel erg veel te zien is bij het station.

De Orotava Vallei ligt ten noorden van het park. Op de dag van mijn bezoek was het in een zee van wolken gehuld.

Het uitzicht op Santa Cruz vanaf een kilometer hoogte. Het Auditorium is ook vanaf deze afstand een zeer herkenbaar kenmerk van de stad.

Uitzicht op de Teide en het wolkendek over de Orotava Vallei.

De toppen van La Palma zijn boven een oceaan van wolken te zien.

In de buurt van het observatorium vindt men de bloemenvelden. Het enige geluid hier is het gezoem van hommels en bijen.

Dieper in het park neemt het aantal planten af. Het aantal surrealistisch gevormde rotsformaties neemt toe.

Bepaalde rotsformaties doen enigzins denken aan Monument Valley.

.

De Teide is met een hoogte van 3718 meter het hoogste punt op de Canarische Eilanden. Een deel van het jaar is hij met sneeuw bedekt.

San Cristobal de la Laguna.

Laguna is de voormalige hoofdstad van Tenerife en dit is te zien. De stad bestaat voor een groot deel uit een autovrije zone die gevuld is historische en monumentale panden uit de 17e, 18e en 19e eeuw. Een kathedraal en kerken, zeer brede straten, woningen van rijke kooplieden en adelijke families en overheidspanden domineren. Als de mensen er 19e eeuwse kleding zouden dragen, de informatieborden verwijderd zouden worden en de horeca haar reclameuitingen zou verwijderen, zou het minimale moeite kosten om je in te beelden dat je je in de 19e eeuw bevindt.

De snelste verbinding tussen Santa Cruz en Laguna is de tram. Dit is de enige tram op de Canarische Eilanden en hij rijdt er om het kwartier, 24 uur per dag en 365 dagen in de week. Makkelijker kan niet.

Straat,

Geen auto's.

na straat,

Geen kutbrommers.

na straat.

En geen herrie die tegenwoordig onder de noemer 'muziek' valt.

De binnentuin van een 17e eeuwse koopmansvilla.

Santa Cruz de Tenerife.

"In santa Cruz lig je niet echt rustig. Er is altijd herrie" werd er tegen me gezegd toen ik vertelde dat ik daarheen wilde. En inderdaad: er is het monotone gebrom van de scheepsgenerator van de veerboot en er is regelmatig muziek, want elk weekend is er wel een festival. De muziek is echter niet hinderlijk. Opera, klassiek, volksmuziek... Maar geen rock, pop of house. Geen luide, dreunende bassen die tot 3 uur in de nacht doorgaan.

Verder zijn er ook geen sirenes. In Las Palmas probeerde er elke 10 minuten wel een politieauto of ambulance over de met auto's volgepakte boulevard te rijden. In Santa Cruz was de enige sirene die van een attractie die een dagje op de markt stond. De jachthaven in Las Palmas mag dan wel goedkoper zijn dan de marina van Santa Cruz, de criminaliteit was er een stuk hoger. Verschillende boaties zijn er hun vouwfiets krijtgeraakt en als de fietsen te goed waren vastgezet werden de zadels gestolen. Dit ondanks 23 camera's en een politiebureau in de marina.

De binnenstad van Santa Cruz ademt op veel plaatsen grandeur uit. De straten zijn er breed en er zijn veel monumentale gebouwen, pleinen en parken. Ook op deze punten legt Las Palmas het af.

Door het (inmiddels opgeloste) probleem met de stuurautomaat besloot ik de helmstokautomaat van de vorige boot (deze had ik meegenomen) te koppelen aan de windvaanstuurinrichting, zodat ik een backup heb. Natuurlijk moesten er wat connectoren besteld worden. De connector van de stuurautomaat was 6-polig, die van de stuurwielautomaat 4-polig. Het kostte me twee dagen om het gebruikte type te identificeren (Standard Buccaneer van het merk Bulgin) en nog een dag om erachter te komen dat er nergens 4-polige connectoren verkocht werden. Omdat alleen de +12 en 0V gebruikt worden, besloot ik ze allemaal te vervangen door het 2-polige type. Nadat de bij Conrad bestelde connectoren aan waren gekomen bleek het bedrijf deels verkeerde types geleverd te hebben. Een tweede bestelling verliep gelukkig beter.

Een inspectie van de rompanodes met de GoPro camera liet zien dat ze nog niet vervangen hoefden te worden. De boot hoeft dus ook niet op de kant. Wat de onderwaterbeelden ook lieten zien, was een lijn in de schroef. Ik vermoedde al dat ik er een had opgepikt, omdat ik tijdens de tocht van Puerto de Mogan naar Poris de Abona ineens een vibratie voelde die van de schroefas afkomstig was.

Nadat ik ongeveer twee weken had doorgebracht in Santa Cruz, kwamen kort na elkaar twee Nederlandse boten aan die ook in Las Palmas hadden gelegen en waarvan ik de bemanningen had leren kennen tijdens de Nederlandse avonden in het havencafe Mareia Baja: Spirit van Theo en Mieke Bronke en Dajak van Marten en Diny Rutten. Omdat Theo na enige dagen van plan was om in zijn kikvorspak de onderzijde van Spirit's romp te reinigen, bood hij aan om ook even langs te komen om de lijn uit Willemijn's schroef te halen. Dat ging erg snel en scheelde mij een koud bad.

Het Auditorium.

Het Castillo de San Juan Bautista dat ooit de haveningang bewaakte.

Het monument voor vissers voor de poort van de markthal.

Deel van het uitzicht vanuit de haven.

Typisch Canarische panden.

Oversteek naar Tenerife.

30 april lukte het eindelijk om Pasito Blanco te verlaten. De motor liep als een tierelier en de stuurautomaat vertoonde geen kuren. 's Middags kwam ik aan in watersportplaatsje Puerto de Mogan en ging daar voor anker.

Puerto de Mogan is een klein maar druk toeristenstadje en de projectontwikkelaar die het heeft opgezet heeft er goed over nagedacht. Dat zouden er meer moeten doen. Geen lelijke hoogbouw met appartementen, maar een sfeervol, harmonisch wijkje met woningen en een aantal winkels. Deze woningen zijn met elkaar verbonden met bogen waarop planten groeien. Ook op de daken groeien planten. De steegjes ademen een autenthieke sfeer uit en de kleurrijke tuinen en parkjes maken het geheel af. Ook is goed gebruik gemaakt van het kanaal dat door de haven loopt.

Ook de oversteek naar Tenerife twee dagen later verliep zonder problemen. Ik arriveerde er in de baai van Abona en ging voor het plaatsje Poris de Abona voor anker.

De dag erna werd koers gezet naar Santa Cruz. De eerste helft verliep probleemloos, maar tijdens de tweede helft kwam ik onverwachts in een acceleratiezone terecht en had tot 40 knopen tegenwind. Het was interessant om te zien hoe snel golven in hoogte kunnen groeien. Rond 16:30 arriveerde Willemijn in de commerciële haven die naar Marina Santa Cruz leidt en voer langs een drijvend boorplatform dat er afgemeerd ligt. De reus maakte duidelijk wat voor notendopjes jachten eigenlijk zijn.

Ook de tweede poging strandt.

20 april vond de tweede poging plaats. De motor liep prima, de omstandigheden waren goed en dus vertrok ik rond 10:00 uur uit Pasito Blanco.

Om 13:00 uur was ik weer terug. Rond 11:30 sloeg de motor weer af. Dit bleek slechts een restant lucht in de brandstofleiding te zijn die ik uit de leiding pompte met de nieuwe brandstofopvoerpomp. Maar terwijl ik dit deed zag ik dat het kleppendeksel van de motor was gebarsten en de motor hierdoor veel olie lekte. Slechts 6 mijl uit de kust keerde ik dus weer om. Na peilen bleek dat een kwart van de motorolie was weggelekt. Toen de stuurautomaat de dag erna ook kuren begon te vertonen was het duidelijk: een oversteek is me niet gegund.

De barst is ongeveer 20 cm lang en zet uit wanneer het kleppendeksel warm wordt.

Beun de Haas kan een boel leren van deze professionele reparatie. Een beetje rode verf erop en niemand die het ooit zal zien. Rechtsachter op de motor is de nieuwe grijze brandstofopvoerpomp te zien.

Het kleppendeksel werd in de dagen erna 'gerepareerd' met Sikaflex kit, aluminium strips en bouten. Het deksel hoeft immers slechts de olie binnen te houden. De fout in de stuurautomaat bleek veroorzaakt te worden door een tweetal deels gecorrodeerde spoortjes op de printplaat in de controle unit. Na reinigen en afdekken met nagellak die ik van de buurvrouw van het Hongaarse jacht Irreversible had geleend, deed deze het weer prima. Desondanks heb ik materiaal verzameld om de reserveautomaat die ik uit Nederland heb meegenomen op de Aries windvaanstuurinrichting te plaatsen, zodat ik een backup heb.

Hoe nu verder? Ik blijf tot eind juni in de Canarische eilanden en zal de boot eventueel op Tenerife uit het water laten halen om de romp-anodes te vervangen. Dit had ik eigenlijk in Trinidad willen doen, maar moet nu hier, want in Afrika gaat dat niet lukken. Daarna zet ik koers naar Kaapverdië en Gambia. In december probeer ik het dan opnieuw.

Atlantische oversteek: de tweede poging.

Paul Straber, schipper van het Duitse jacht KOBI had alle kaarten van Senegal, Gambia, Frans Guyana en Suriname die ik nodig heb als ik daar naartoe zou willen en was zo vriendelijk om ze me te lenen zodat ik ze kon kopiëren bij een copyshop in Arguineguin, een plaatsje net ten westen van Pasito Blanco. Daar had ik eerder ook de flexibele brandstofleiding gekocht die ik nodig had om de nieuwe brandstofopvoerpomp te installeren.

Toch heb ik besloten dat ik pas een tocht naar Afrika ga maken wanneer een oversteek werkelijk geen optie meer is. Ik ben laat, maar de kans op tropische stormen in april en begin mei is nog acceptabel. Wel heb ik de route die ik eerder had uitgezet aangepast zodat ik Kaapverdië nu op minder dan een dag zeilen passeer.

Ik heb niet veel van Gran Canaria gezien. Ik heb Vegueta (de oude stad van Las Palmas), de Bandama krater en Puerto de Mogan bezocht. Hoog op het verlanglijstje stonden de rotsformaties van Rogue Nublo en het ravijn Barranco de Guayadeque, maar ik kon het even niet opbrengen om een auto te huren en lange wandelingen te maken zoals eerder in Madeira en Lanzarote.

Op zaterdag 14 april doe ik dus een tweede poging om de Atlantische oceaan over te steken. Mocht pech me weer overvallen, dan ga ik naar de Kaapverdische eilanden, Senegal en Gambia, om het in december opnieuw te proberen. De wereldreis komt in dat geval wel te vervallen en zal worden omgezet in een rondje Atlantic.